14. ‘De Bilderberg-conferentie: vraagt u daar eens over als u durft’

De affaire-Chipshol, een slepend conflict over een stuk grond in de buurt van Schiphol, drijft Micha Kat in de armen van ondernemer Jan Poot. De twee hebben geen enkel vertrouwen in de overheid en de rechterlijke macht.

Dit is het veertiende hoofdstuk van het in 2016 verschenen boek Complotdenkers. Elke dag verschijnt er een hoofdstuk op De Halve Waarheid. Bekijk hier het overzicht van alle hoofdstukken.

‘Alex Jones is absoluut een inspiratiebron voor mij’, vertelt Micha Kat als ik hem eind 2012 opzoek. Het gaat misschien wat ver om Kat een van de discipelen van Jones te noemen, maar zowel in de onderwerpkeuze als in de werkwijze bestaan er grote overeenkomsten tussen de twee complotdenkers.

Als Kat met zijn cameraman op stap gaat, heeft hij behalve een microfoon ook regelmatig een megafoon bij zich. Hij gaat daarmee voor een gebouw staan – een groot advocatenkantoor aan de Zuidas of een ministerie – en richt zich vervolgens met veel kabaal tot een hoge pief waarvan hij vermoedt dat die zich binnen de muren van het betreffende pand bevindt. ‘Bullhorning heet dat, maar je kunt het ook guerrillajournalistiek noemen’, legt Kat uit.

Kat komt door zijn ‘guerrillajournalistiek’ regelmatig in contact met politie en justitie. Hij is enkele tientallen keren opgepakt. In 2011 krijgt Kat een veroordeling van 120 uur dienstverlening (waarvan de helft voorwaardelijk) aan zijn broek omdat hij Telegraaf-verslaggever Bart Mos telefonisch met de dood heeft bedreigd.

‘Je krijgt een kogel door je kop’, had hij de journalist van het wakkere ochtendblad toegevoegd. Volgens Kat maakte hij die opmerking schertsend – hij wilde slechts de slechte journalistiek van Mos aan de kaak stellen – maar de Telegraaf-journalist kon er bepaald niet om lachen.

En begin 2012 legt de Haagse rechtbank hem een voorwaardelijke celstraf van twee maanden op wegens het bekladden van de gevels van onder andere het pand van de Raad voor de rechtspraak, het ministerie van veiligheid en justitie, de rechtbank Den Haag en de woning van Joris Demmink.

Kat bekladt in 2009 ook de woning van een mevrouw die als honorair secretaris werkt voor de Stichting Bilderberg Meetings. Omdat haar adres staat vermeld als vestigingsadres van de stichting bij de Kamer van Koophandel, spuit Kat de leuzen ‘Fuck the Bilderbergers’ en ‘No NWO’ op de woning.

Nadat Kat begin 2010 op het politiebureau is ontboden om een verklaring af te leggen over zijn vandalisme besluit hij opnieuw af te reizen naar de woning van de secretaresse. Nadat hij samen met zijn cameraman opnames heeft gemaakt bij de woning, worden zij volgens Kat ‘door een politiewagen met gillende sirenes klemgereden’.

Een overtrokken reactie van de hermandad, vindt de internetpublicist. Dat het bedreigend kan overkomen als iemand je huis bekladt en video-opnames maakt, kan Kat zich niet voorstellen. ‘Zo’n actie bij die mevrouw van Bilderberg is niet tegen haar persoonlijk gericht, maar bedoeld voor een filmpje op YouTube’, legt hij mij uit. ‘Zij wordt daarvoor even gebruikt. Ik denk dat zij dat verschil ook wel kan maken. Ik sta daar niet om haar lichamelijk letsel toe te brengen.’

Net als Jones deinst Kat er niet voor terug om de machtigen der aarde ter verantwoording te roepen. Ook als het moment daarvoor wellicht niet zo gepast is. In februari 2010 verstoort hij een hoorzitting in de Tweede Kamer van de commissie-De Wit die onderzoek doet naar de financiële crisis.

Vanaf de publieke tribune roept hij tijdens het verhoor van Nout Wellink, op dat moment president van De Nederlandsche Bank (DNB), naar de commissieleden: ‘Kunt u een vraag stellen over de trilateral commission?’ Als twee bewakers Kat vervolgens naar de uitgang begeleiden, roept hij nog: ‘De Bilderbergconferentie: vraagt u daar eens over als u durft.’

‘Deze man achtervolgt mij over dit comite’, verklaart Wellink als SP-Kamerlid Jan de Wit het verhoor na een korte onderbreking weer hervat.

Kat kijkt enkele jaren later nog altijd met trots terug op zijn actie. ‘Dat ik vervolgens in de media word weggezet als een gek neem ik voor lief ’, vertelt hij mij. ‘Want Bilderberg is nu wel een major zaak geworden.’

Een andere zaak die volgens Kat door zijn toedoen ‘major’ wordt, is de zaak-Chipshol.

Deze kwestie heeft zijn oorsprong halverwege de jaren tachtig als een investeringsmaatschappij, Chipshol geheten, begint met het opkopen van de dan nog spotgoedkope grond rond de luchthaven Schiphol. Het idee van Jan Poot, een van de twee aandeelhouders van Chipshol, is om daar kantoren, winkels, hotels en woningen te bouwen. Hij droomt van een compleet nieuwe stad bij de luchthaven.

Als de grondprijzen rond Schiphol snel stijgen, ontstaat er echter een conflict met de andere eigenaar van Chipshol, Harry van Andel. Terwijl Poot de grond wil vasthouden, vindt Van Andel het een mooi moment om te cashen. Hij wil de ongeveer 600 hectare die Chipshol heeft verworven, van de hand doen. De twee komen er niet uit en vechten het conflict daarom bij de rechtbank uit. Daar bijt Poot in het stof. Rechter Hans Westenberg oordeelt in het voordeel van Van Andel: hij krijgt de zeggenschap over Chipshol en mag de grond verkopen.

Poot gaat in hoger beroep en het hof draait de uitspraak van Westenberg terug. Van Andel heeft dan echter al een flink deel van de grond van de hand gedaan. Poot kan het niet verkroppen dat zijn droom in duigen valt. Tal van mensen en instanties houdt hij daarvoor verantwoordelijk. Om te beginnen rechter Westenberg. Die was partijdig, meent de zakenman. Westenberg heeft zich volgens Poot laten beïnvloeden door een andere rechter: Pieter Kalbfleisch. Die is namelijk bevriend met Van Andel.

Maar ook Schiphol en de overheid hebben volgens Poot schuld. Die dwarsbomen hem bij zijn pogingen om in de buurt van Badhoevedorp een luchthavenstad aan te leggen. Die geschillen vecht Poot opnieuw uit via de rechter en ook dan heeft hij het idee dat hem een kunstje wordt geflikt: de rechters zijn hem niet goed gezind.

Behalve langs juridische weg probeert de zakenman daarom ook om de strijd via de media te voeren. Dat doet hij voornamelijk door een niet aflatende stroom paginagrote advertenties te plaatsen in de Nederlandse dagbladen. De eerste advertentie, tegen de aanleg van de Polderbaan, plaatst hij in 1995. De laatste verschijnt eind 2012. Met name de overheid en de rechterlijke macht moeten het ontgelden.

Jarenlang is Poot een roepende in de woestijn: maar weinig mensen nemen zijn verhalen over corruptie binnen de overheid en de rechterlijke macht serieus. Een van de uitzonderingen is Micha Kat.

Op basis van een gesprek met Chipshol-advocaat Hugo Smit schrijft hij in een artikel dat rechter Westenberg tijdens de behandeling van de zaak-Chipshol uitgebreid met Smit zou hebben gebeld. Een doodzonde. Als de rechter buiten de rechtszaak om overlegt met de advocaat roept dat immers vragen op de onafhankelijkheid van de rechter.

Advocaat Smit is bepaald niet gelukkig met het artikel dat Kat naar aanleiding van hun gesprek schrijft. Hij probeert de publicatie ervan tegen te gaan. En als het stuk uiteindelijk toch verschijnt, op de site van Theo van Gogh, dreigt hij met een rechtszaak. Hij wil dat het artikel wordt verwijderd.

Volgens Van Gogh vreest Smit voor represailles van Westenberg. Van Gogh laat zich echter niet intimideren.

‘Ik wacht een eventuele uitspraak met spanning af ’, vertelt hij mij als ik hem in 2003 bel voor een reactie op de dreigende rechtszaak. ‘Als het misgaat, dan linken we gewoon naar een andere site met hetzelfde verhaal. En dan wens ik de advocaten veel succes bij hun rechtszaak in Noord- of Zuid-Amerika. Dat is het mooie van internet. Je kunt het niet censureren: een stuk beter dan die laffe kranten die dit allemaal al lang hadden moeten uitzoeken.’

Smit kiest eieren voor zijn geld en besluit geen zaak aan te spannen.

Rechter Westenberg doet dat een jaar later wel. Als Micha Kat in 2004 de beschuldigingen aan zijn adres herhaalt in zijn boek Topadvocatuur: in de keuken van de civiele rechtspraktijk sleept Westenberg de publicist voor de rechter.

Het betekent een keerpunt in Kats leven. ‘Die zaak leidde tot de ineenstorting van mijn journalistieke carrière’, vertelt hij. ‘Ik ben al mijn werk kwijtgeraakt. Tot dat moment zat ik in de wereld van het juridische establishment. De klussen die ik voor advocatenbladen deed, hielden door deze procedure echter snel op.’

Kat gelooft niet dat hij ook maar een schijn van kans maakt tegen Westenberg. Een collega-rechter zal hem wel de hand boven het hoofd houden, is zijn verwachting. Kat besluit zijn veroordeling niet af te wachten: hij ontvlucht Nederland. ‘Het is toch niet niets als een van de belangrijkste rechters van Nederland, die ook nog eens in allerlei superhoge commissies zit, je voor de rechter sleept. Er werden dwangsommen van 250.000 euro tegen me geëist.’

In de daaropvolgende jaren raakt Kat er steeds meer van overtuigd dat de rechterlijke macht en justitie tegen hem samenspannen. Met zijn ‘onthullende’ artikelen over liegende rechters en het criminele opsporingsapparaat hangt hij immers hun vuile was buiten.

De angst van Kat blijkt in de door Westenberg aangespannen zaak echter ongegrond: hij wint. ‘Bizar’, vindt Kat zelf. ‘Dat had ik totaal niet verwacht. Toen de uitspraak bekend werd, zat ik al in Kazachstan.’ De Westenberg-zaak leidt er niet alleen toe dat Kat jarenlang een flink deel van zijn tijd in het buitenland doorbrengt, de affaire legt ook het fundament voor de samenwerking tussen hem en de familie Poot.

De bejaarde Jan Poot en zijn zoon Peter zien in Kat een muckraker: een geëngageerde, activistische onderzoeksjournalist die hun zaak eindelijk serieus neemt.

‘Ze voelden dat ik belangrijk kon zijn’, zegt Kat er zelf over. ‘Onze belangen liepen volledig parallel.’ De familie Poot besluit daarom om Kat een maandelijkse toelage te betalen. ‘Tweeduizend euro’, vertelt Kat me eind 2012. Later gaat het bedrag omhoog naar 2.500 euro per maand. In ruil voor dat geld verricht Kat ‘consultancy-werk’ voor de familie. Hij maakt de website Schipholwanbeleid.nl. ‘Een hele succesvolle website’, zegt hij trots. Ook schrijft Kat tal van artikelen over de rechters Westenberg en Kalbfleisch die volgens Poot zouden hebben samengespannen om hem zijn grond bij Schiphol af te pakken.

Morgen: Het post-traumatisch toga-syndroom

Wat beweegt complotdenkers? Zijn het paranoïde geesten of lijkt hun geloof in samenzweringstheorieën eigenlijk nog het meeste op religie? Voor het boek Complotdenkers dompelde ik me onder in de wereld van de samenzweringsgelovigen. Ik sprak verscheidene Nederlandse complotdenkers. Van een herhaaldelijk veroordeelde ex-journalist die de jacht heeft geopend op pedo-netwerken tot een anti-vaccinatieactiviste die ervan overtuigd is dat de Holocaust zwaar wordt overdreven. En van een succesvolle ondernemer die meent de moord op John F. Kennedy te hebben opgelost tot een oprichter van een politieke partij die de luchtmacht wil inzetten tegen chemtrails sproeiende vliegtuigen. Nu is er een geactualiseerde editie met aandacht voor onder meer QAnon, coronacomplotten en Donald Trump. Koop de geactualiseerde editie van Complotdenkers nu. Het boek is bij elke boekwinkel te bestellen.


Geplaatst

in

door

Tags: