Is Joris Demmink, tot zijn pensionering in 2012 de hoogste ambtenaar op justitie, een even machtige als misdadige kinderverkrachter die de Nederlandse elite in zijn greep heeft? Of is hij wellicht zelf slachtoffer, van een vendetta die twee multimiljonairs tegen hem voeren?
Dit is het zeventiende hoofdstuk van het in 2016 verschenen boek Complotdenkers. Elke dag verschijnt er een hoofdstuk op De Halve Waarheid. Bekijk hier het overzicht van alle hoofdstukken.
Op 2 april 2007 doen advocaten Adele van der Plas en Pieter Bakker Schut aangifte tegen Joris Demmink. Zij doen dat namens hun cliënt Huseyin Baybaşin, een man die vanwege zijn betrokkenheid bij drugshandel en moorden ooit de Pablo Escobar van Europa werd genoemd. Baybaşins advocaten beschuldigen Demmink van kindermisbruik in Turkije.
De reden voor de aangifte is dat de Turkse autoriteiten de kennis over dit seksuele misbruik in de jaren negentig zouden hebben gebruikt om Nederland te dwingen om Baybaşin tot levenslang te veroordelen, stellen de raadslieden. ‘Baybaşin moest hangen en de topambtenaar werkte mee om te voorkomen dat hij zelf in Turkije zou worden vervolgd voor pedofilie’, verklaren zij tegenover De Telegraaf.
De storm rondom Joris Demmink, die kort nadat Panorama en de Gay Krant voor hem door het stof zijn gegaan is gaan liggen, steekt weer in alle hevigheid op. Verscheidene parlementariërs stellen kamervragen over de aangifte en kranten en actualiteitenprogramma’s beginnen zich wederom in de handel en wandel van de secretaris-generaal te verdiepen.
Ook Micha Kat springt bovenop de zaak. ‘Justitie- SG Joris Demmink gechanteerd met kindersex’, kopt hij drie dagen na de aangifte van Van der Plas en Bakker Schut op zijn website Klokkenluider Online.
‘Volgens de aangifte die zich baseert op een rapport van begin dit jaar van de Turkse overheid zelf heeft premier Tansu Ciller begin 1997 met minister Winnie Sorgdrager van justitie over Baybaşin gesproken waarbij Sorgdrager de opdracht kreeg dat hij “tot zwijgen gebracht moest worden”. Ciller heeft daarbij het Demmink- dossier op tafel gelegd’, schrijft Kat.
‘Sorgdrager en Demmink alsmede de opvolgers van Sorgdrager hebben de “opdracht” van Ciller vervolgens uitgevoerd door Baybaşin voor de rechter te brengen op grond van verzonnen delicten en veroordeeld te krijgen op basis van gemanipuleerd bewijsmateriaal, vooral in de vorm van gefabriceerde telefoontaps.’
Het artikel betekent het startschot van een jarenlange campagne die Kat tegen Demmink zal voeren. Hij publiceert op zijn website het ene na het andere ‘schokkende’ artikel over de secretaris-generaal van justitie. Demmink maakt zich volgens Kat niet alleen schuldig aan het misbruiken van minderjarigen, hij eet ze ook nog eens op.
Om te voorkomen dat dat uitkomt, laat Demmink allerhande klokkenluiders om het leven brengen. Een mysterieuze bende van koelbloedige killers, door Kat aangeduid als de ‘Demmink Squads’, zou om de haverklap journalisten en politici zoals Els Borst uit de weg ruimen.
Om die reden maakt Kat zich ook grote zorgen over zijn eigen veiligheid. Zo houdt hij er serieus rekening mee dat hij tijdens een fietsvakantie in de Dordogne door een drone van zijn tweewieler zal worden geschoten. Met zijn eindeloze stroom artikelen over Demmink trekt Kat onder meer de aandacht van de dj en ondernemer Adam Curry. Die nodigt hem in 2008 uit om in zijn programma Your Wake-up Call op het radiostation Arrow Classic Rock over Joris Demmink te komen vertellen. Het is een kans die Kat, die op dat moment in Bangkok zit, met beide handen aangrijpt.
In de uitzending schetst Kat een beeld van een netwerk van hooggeplaatste pedofielen die rituele feesten houden waar kinderen worden misbruikt. ‘Het is zeker dat Demmink zich al minimaal tien jaar schuldig maakt aan het systematisch verkrachten en misbruiken van jonge kinderen’, vertelt Kat. ‘Hij heeft waarschijnlijk honderden kinderen misbruikt in zijn seksuele pedofiele carrière. En dat gaat door tot op de dag van vandaag.’
Net als Panorama en Gay Krant dat eerder deden, suggereert Kat dat er sprake is van klassenjustitie. ‘Er is een absurde ongelijkheid ontstaan’, stelt hij vast. ‘Het kabinet treedt steeds strenger op tegen gewone mensen die zich schuldig maken aan seksuele delicten. Zelfs het in bezit hebben van kinderporno kan al reden zijn voor ontslag.’ Ondertussen gaat Demmink, waarvan volgens Kat ‘vaststaat dat hij schuldig is aan de meest weerzinwekkende delicten denkbaar’, vrijuit.
‘Het verbijsterende is dat het kabinet en de minister weigeren om zelfs maar een minuscuul stukje schuld van deze man in overweging te nemen’, aldus Kat. Met zijn artikelen, video’s en media-optredens raakt Kat een gevoelige snaar bij andere complotdenkers. Tal van mensen beginnen Demmink te beschouwen als de kwade genius achter alles wat er mis is met de Nederlandse rechtsstaat.
Op Hyves verschijnt in het najaar van 2008 een pagina waarop de overheid wordt opgeroepen om Demmink te vervolgen. In het straatbeeld duiken stickers op met dezelfde boodschap. Er vinden anti- Demmink-protesten plaats in Haarlem en Den Haag. In de hofstad trekt een groep demonstranten naar het privéadres van Joris Demmink. ‘Joris D., weg ermee, Joris D., weg ermee!’, scanderen ze.
Volgens de samenzweringsgelovigen is de secretaris-generaal de machtigste man van Nederland. Zij zien zijn hand in alle onterechte veroordelingen en vrijspraken. Hij zou misdadigers de hand boven het hoofd houden en onschuldigen in de gevangenis gooien. Zelf hoeft hij als hoogste ambtenaar op justitie vanzelfsprekend niet te vrezen dat hij voor zijn pedoseksuele activiteiten wordt bestraft. Dankzij zijn functie beschikt hij immers over genoeg kennis over de Nederlandse elite om alle hoogwaardigheidsbekleders door middel van chantage in het gelid te houden.
De zaak Demmink trekt ook de aandacht van Jan Poot, de ondernemer die zich zo benadeeld voelt door de rechterlijke macht in de Chipshol-zaal. Nadat hij bij tal van juridische procedures het lid op de neus heeft gekregen, is hij ervan overtuigd geraakt dat de Nederlandse rechtsstaat door- en door verrot is. En de hoogste ambtenaar op justitie is daar wat hem betreft de verpersoonlijking van. ‘Ik ben niet begonnen met hem vanwege zijn pedofilie, maar vanwege Schiphol’, zegt Poot over Demmink in een interview met de Volkskrant. ‘Hij dwarsboomt mijn plannen met de luchthaven.’
Mensen die Demmink onder vuur nemen, kunnen bij Poot aankloppen voor financiële steun. Maandelijks maakt hij geld over naar Kat. In 2010 brengt hij het grotendeels door Kat gevulde boek De Demmink doofpot uit.
Ook betaalt Poot de reis die advocate Adele van der Plas in 2012 naar de Verenigde Staat maakt om daar voor Amerikaanse Congresleden te getuigen over Demmink. De raadsvrouw wordt bij die trip vergezeld door oud-rechercheur Klaas Langendoen, die in Turkije onderzoek heeft gedaan naar Demmink, en door Bart: een man die beweert dat hij door de secretaris-generaal is misbruikt.
‘Help mij om Demmink en zijn netwerk van machtige pedofielen voor het gerecht te krijgen’, vraagt deze voormalige jongensprostituee, die vanachter een scherm getuigt. ‘Zorg ervoor dat het recht weer zijn beloop kan hebben in Nederland. En zorg ervoor dat ik anoniem kan blijven, want ik vrees nog altijd voor mijn leven. Ik weet te veel over de pedofielen.’ In 2013 financiert Jan Poot de oprichting van de Stichting de Roestige Spijker. Voorzitter wordt de Amerikaanse Nederlander Robert Rubinstein. Ben Ottens, die jarenlang bij justitie werkte en voor D66 in de gemeenteraad van Haarlemmermeer zat, treedt aan als secretaris.
De stichting houdt zich volgens de inschrijving bij de Kamer van Koophandel bezig met ‘het verwerven van informatie over misstanden bij de overheid en het bijdragen aan de onthulling daarvan alsmede het (doen) bevorderen van onderzoeksjournalistiek op dit terrein’. Op de site van de stichting staat dat zij zich wil ‘beijveren voor onderzoek naar en berichtgeving over onderwerpen waarover niet geschreven mag worden’.
In de praktijk is dat echter maar een onderwerp: Joris Demmink.
Het grootste succes boekt Stichting de Roestige Spijker met de voorlopige getuigenverhoren die in maart en april 2014 in de Utrechtse rechtbank plaatsvinden. De verhoren krijgen veel media-aandacht. Dankzij Twitter kan iedereen die in de zaak geïnteresseerd is, live volgen wat de opgeroepen getuigen vertellen.
Hoewel Demmink de zittingen in Utrecht geen enkele keer bijwoont, is hij op verhoordagen daardoor permanent in het nieuws. Op een meegebrachte iPad kunnen Rubinstein en Ottens, die in de rechtbank naast advocaat Matthijs Kaaks zitten, voortdurend volgen wat er over de zaak wordt geschreven. Af en toe tonen ze Peter Poot, de zoon van Jan Poot die vlak achter hen op de eerste rij zit, glimlachend een artikel.
Omdat de Roestige Spijker de getuigen heeft mogen uitkiezen, ontstaat er tijdens de verhoren een beeld dat allesbehalve positief is voor de inmiddels gepensioneerde secretaris-generaal. De link Demmink – kindermisbruik wordt immers in elk verhoor gelegd. Meestal door getuigen die ervan overtuigd zijn dat Demmink zich inderdaad heeft vergrepen aan minderjarigen.
Hard bewijs voor die overtuiging komt er tijdens de verhoren, die verspreid over twee maanden in totaal acht dagen in beslag nemen, echter niet. Geen van de getuigen kan hard maken dat Demmink daadwerkelijk iets onoorbaars heeft gedaan. De onder ede afgelegde verklaringen betreffen hoofdzakelijk verhalen uit de tweede of derde hand, vaak van tientallen jaren geleden.
De enige die beweert zelf getuige te zijn geweest van Demminks seksueel misbruik is de in 1973 geboren Bart van Well die op de eerste verhoordag in Utrecht verschijnt.
Van Well speelt een voorname rol in Dutch injustice, een minidocumentaire over Demmink die de Roestige Spijker in Nederland wil verspreiden. Hij is de dezelfde man die eerder ook al anoniem in de Verenigde Staten heeft verklaard over het misbruik door de topambtenaar.
In Utrecht vertelt Van Well, die behalve door psychische stoornissen (hij lijdt naar eigen zeggen aan een posttraumatische-stressstoornis en aan een manisch depressieve stoornis) ook door forse schulden wordt geplaagd, min of meer hetzelfde verhaal als in het Amerikaanse Congres. Hoe hij als veertienjarige wegliep van huis. Dat hij vanuit Limburg de trein naar Amsterdam pakte. Hoe hij daar een man tegen het lijf liep die hem onderdak bood. Dat deze man naaktfoto’s van hem maakte, waarmee hij Van Well chanteerde.
Hoe hij in jongensbordelen belandde. Dat hij in contact kwam met een hoogleraar van de Vrije Universiteit die hem op zijn beurt weer voorstelde aan een ambtenaar die Joris heette. En hoe hij de ambtenaar op een vrijdagavond in 1988 op de achterbank van zijn auto oraal moest bevredigen, terwijl de chauffeur voorin zat.
Dat de betreffende ambtenaar Joris Demmink moet zijn geweest, ontdekt Van Well pas vijftien jaar later, als de Panorama en de Gay Krant over ‘Pieter-Jan’ schrijven. Nog weer eens acht jaar later stapt hij met zijn verhaal naar advocate Adele van der Plas.
Rond diezelfde tijd – hij is dan wegens een depressie opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis – laat hij zich ook interviewen door Micha Kat. Een groot deel van het door Kat opgetekende verhaal strookt met de verklaringen die Van Well in Utrecht aflegt.
Op sommige punten bestaan er echter ook grote verschillen. Terwijl Van Well in Utrecht vertelt dat hij slechts een keer orale seks met Demmink heeft gehad, gaan de door Kat opgeschreven aantijgingen een stuk verder. Van Well zou verscheidene malen seks met de topambtenaar hebben gehad: niet in diens auto, maar in een club en bij de VU-professor thuis. Dat bleef bovendien niet beperkt tot orale seks. ‘Hij wilde vieze, extreme dingen in bed.’
Ook verklaarde Van Well tegenover Kat dat hij in de tot martelkamer omgebouwde kelder van een voormalig juridisch adviseur van Beatrix ooit prins Claus heeft gezien. Die ontmoeting zou volgens Bart verklaren hoe Demmink zijn hoge functie bij justitie heeft bemachtigd: hij wist te veel over de pedoseksuele praktijken van de prins.
Die aantijgingen wil Van Well in Utrecht niet onder ede herhalen. De verhalen over Claus zijn volgens hem complete onzin.
Kat toont zich na afloop teleurgesteld over de verklaring van Van Well die volgens hem ‘net niet goed uit de verf ’ kwam. ‘Het staat nog steeds niet 100 procent vast dat die Joris waar het vandaag steeds om ging, ook Joris Demmink is’, constateert hij mismoedig in een video die hij op de trappen van de Utrechtse rechtbank opneemt.
De suggestie dat Demmink een recidiverende pedoseksueel is, blijft op alle verhoordagen terugkomen. Bijvoorbeeld op 24 maart 2014. Als de Roestige Spijker Klaas Langendoen laat opdraven.
De ex-rechercheur Langendoen werd halverwege de jaren negentig het symbool van alles wat er niet deugde aan de Nederlandse bestrijding van de drugscriminaliteit. Samen met zijn collega Joost van Vondel liet hij informanten uit het drugscircuit tientallen containers met marihuana importeren en doorverkopen.
Het idee was dat de twee rechercheurs op die manier ‘de grote jongens’ uit de Nederlandse drugswereld te pakken konden krijgen. Zover kwam het nooit. In plaats van dat de politie de drugsinformanten aanstuurde, bleken de criminele informanten de politie voor hun karretje te hebben gespannen. Het waren gouden tijden voor de drugscriminelen die honderden tonnen drugs konden importeren zonder dat ze bang hoefden te zijn voor de politie.
Toen dat uitkwam, was de politieke verontwaardiging groot. Tientallen betrokkenen moesten verantwoording afleggen voor de parlementaire enquêtecommissie die onder leiding van Maarten van Traa (PvdA) onderzoek deed naar de opsporingsmethoden van de Nederlandse politie. Langendoen en Van Vondel raakten hun baan kwijt en werden veroordeeld wegens het plegen van meineed.
Inmiddels heeft Langendoen een juridisch adviesbureau. En zo kon het gebeuren dat op een goede dag advocate Adele van der Plas bij hem aanklopte. Kon Langendoen niet eens onderzoek doen in de zaak- Baybaşin, was haar vraag. En dus reisde Langendoen vanaf 2008 verscheidene malen naar Turkije waar Joris Demmink zich zou hebben vergrepen aan zeker twee minderjarige jongens.
Dat Turkse onderzoek is de reden dat de Roestige Spijker Langendoen heeft gevraagd voor een verhoor in de Utrechtse rechtbank. De stichting wil van de gewezen rechercheur weten wat zijn bevindingen waren.
Erg veel zin om over Demmink te verklaren heeft Langendoen duidelijk niet. Hij voorziet ‘ernstige politieke consequenties als de zaak wordt uitgezocht’, begint hij. ‘En ik ben niet voornemens om nog een keer de rekening voor een politieke affaire te betalen. Dat heeft me in het verleden al genoeg gekost.’ Toch vertelt hij. Over de man die claimt dat hij Joris Demmink bij diens bezoeken aan Turkije in de jaren negentig beveiligde. En die, blijkbaar als onderdeel van zijn beveiligingswerk, ook straatjongens voor de Nederlandse topambtenaar regelde.
Twee van die jongens, Mustafa en Osman, heeft Langendoen gesproken. Hij haalt ze in zijn verhoor in Utrecht voortdurend door elkaar, maar dat maakt hun aantijgingen niet minder ernstig. De twee beweren dat ze in de jaren negentig door Demmink zijn misbruikt. Bij een door Langendoen opgezette fotoconfrontatie pikken ze foto van de topambtenaar er feilloos uit. Een van de twee scheurt de foto zelfs boos doormidden.
Dat klinkt misschien niet best voor Demmink, maar aan de getuigenissen die Langendoen bij Mustafa en Osman afneemt, kleven de nodige eigenaardigheden.
Zo vertelt Mustafa dat hij met de auto werd opgepikt in Istanbul, maar dat het misbruik vervolgens plaatsvond in een hotelkamer in Bodrum: zo’n twaalf uur (!) rijden bij Istanbul vandaan.
Met de fotoconfrontatie is eveneens wat geks aan de hand, zo blijkt als Demminks advocaat Harro Knijff daarover vragen begint te stellen aan Langendoen.
‘Klopt het dat u bij uw fotoconfrontatie, behalve een foto van Joris Demmink, ook foto’s van Fred Teeven en Ernst Hirsch Ballin gebruikte’, wil hij weten. Dat blijkt te kloppen.
‘Bent u bekend met het oordeel van het landelijk expertisecentrum bijzondere zedenzaken over uw fotoconfrontatie’, vraagt Knijff. Die hadden inderdaad forse kritiek, moet Langendoen toegeven.
Knijff: ‘Zou het kunnen dat Osman de foto van Demmink al eerder heeft gezien?’
‘Niet dat ik weet’, antwoordt Langendoen. Demminks advocaat is niet de enige die weinig geloof hecht aan de beschuldigingen van de twee Turken. Datzelfde geldt voor justitie. Het OM haalde Osman eerder al naar Nederland zodat hij zijn aangifte kon toelichten, maar concludeerde dat zijn verklaringen ‘niet consistent en gedetailleerd genoeg’ waren.
Dat Baybaşin baat heeft bij de verklaringen van de twee Turkse mannen staat buiten kijf. Dat hij door zijn betrokkenheid bij de drugshandel een vermogend en invloedrijk man is, staat volgens justitie eveneens vast. Het is verleidelijk om deze twee zaken met elkaar in verband te brengen. Zouden Mustafa en Osman misschien betaald zijn om een valse verklaring af te leggen?
Baybaşins advocate denkt van niet. ‘Het is totaal onmogelijk dat hij zoiets zou kunnen organiseren’, zegt ze in een interview met de Volkskrant. ‘Hoe zou Baybaşin dat hebben moeten regelen? Hij wordt in de gevangenis afgeluisterd door alles en iedereen. Bovendien is er geen geld voor zo’n actie. Op het hele vermogen van Baybaşin en zijn familie is door het OM beslag gelegd.’
Nee, volgens Van der Plas is Baybaşin gewoon het slachtoffer geworden van een opzetje van de Turkse geheime dienst die te veel van Demmink zou afweten.
Het is een opvatting die door Langendoen wordt gedeeld. ‘Ik kan geen 100 procent bewijs leveren, maar ik durf de stelling wel aan dat de top van justitie is gechanteerd door Turkije’, verklaart hij in Utrecht. De alternatieve verklaring is dat Langendoen zich opnieuw voor het karretje van een drugscrimineel heeft laten spannen.
De verhalen van Van Well en de twee Turken hebben allemaal betrekking op misstappen die Demmink volgens hen decennia geleden zou hebben gemaakt. Misstappen waarvoor elk hard bewijs ontbreekt, waardoor je grote vraagtekens kunt zetten bij het waarheidsgehalte van de verklaringen. Dat geldt ook voor de verhalen van Jacques van Huet en Bart Molenkamp, twee voormalige gevangenisdirecteuren die door de Roestige Spijker worden opgetrommeld om te getuigen.
De twee mannen gingen in mei 1992 samen met een groep andere gevangenisdirecteuren, waaronder de latere minister Rita Verdonk, op dienstreis naar Londen. Ook aanwezig in Londen was Anneke Storm, stafmedewerker op het ministerie van justitie. Volgens Van Huet en Molenkamp zou Storm tijdens de reis hebben verteld dat ze in opdracht van Demmink regelmatig jonge jongens moest bestellen bij een Haagse pooier.
De twee gevangenisdirecteuren doen in 1992 niets met deze ontboezemingen van Storm. Van Huet, die naar eigen zeggen wel meer verhalen had gehoord over de dubieuze activiteiten van Demmink, betitelt haar verhaal aanvankelijk als ‘privé-geroddel’ en een ‘nonevent’, vertelt hij tijdens zijn verhoor. ‘Ik nam er kennis van. Ik zag er geen misdrijf in. Misschien ging hij wel puzzels leggen met die jonge jongens.’
Pas twee decennia later, als Demmink wordt benoemd in het Nederlandse Helsinki-comité (een mensenrechtenorganisatie), begint het te knagen. ‘Witheet’ wordt Van Huet plotseling door die benoeming: hij vindt het een schande dat Demmink bestuurslid wordt van een organisatie die het misbruik van kinderen juist moet tegengaan.
Samen met Molenkamp, die het verhaal over de jonge jongetjes voor Demmink dan al via internet heeft gedeeld, besluit hij naar de notaris te gaan om hun herinneringen op kosten van de Roestige Spijker voor de eeuwigheid vast te leggen. Meer dan twintig jaar nadat ze het verhaal naar eigen zeggen van Storm hebben gehoord.
Het was overigens ‘niet de bedoeling om mevrouw Storm daarmee te belasten’, vertelt Van Huet in Utrecht. ‘Mevrouw Storm’ denkt daar zelf heel anders over. Ze beschouwt de ‘vrij debiele’ verklaring van de ex-gevangenisdirecteuren als een aantasting van haar integriteit. Tijdens haar getuigenverhoor ontkent ze in alle toonaarden dat ze minderjarige jongens heeft geregeld voor Demmink.
Volgens haar hebben de gevangenisdirecteuren keihard zitten liegen. Ze werkte destijds helemaal niet voor Demmink, vertelt Storm. Sterker nog: ze heeft op haar werk sowieso bijna nooit met hem te maken gehad.
‘Ik vraag me af of hij wel weet wie ik ben’, zegt ze. Ook andere aanwezigen bij de werktrip naar Londen zeggen zich niets van de beschuldigingen aan het adres van Demmink te kunnen herinneren. ‘Ik snap werkelijk niet dat ze hier twintig jaar na dato mee komen’, zegt de toenmalige sectormanager gevangeniswezen Leo Tigges in de Volkskrant over Van Huet en Molenkamp. ‘Dan denk ik: hier is sprake van karaktermoord.’
Het heeft er alle schijn van dat er tijdens de verhoren in Utrecht her en der wat oude rekeningen van justitie worden vereffend. Zo verklaart voormalig justitiemedewerker John Moeleker dat Demminks chauffeur, Rob Mostert, bij zijn meerdere Hans Bakker zou hebben geklaagd over seks op de achterbank.
Ook Tjeerd Postma, in de jaren negentig hoofd facilitaire zaken op het ministerie van justitie, verhaalt van onoorbare praktijken op de achterbank – zij het dat in zijn verhaal niet Mostert maar Bakker de chauffeur was. Bakker zou hem hebben verteld dat Demmink ‘in een obscure wijk in Brussel’ een jongen had opgepikt. ‘Op de achterbank werden vervolgens enkele handelingen verricht die nogal gênant waren’, aldus Postma.
Het zijn brisante onthullingen, maar kloppen ze ook? Volgens Bakker niet, vertelt hij als ik hem bel. Mostert heeft nooit bij hem geklaagd. En er is ook geen sprake van dat Demmink ooit bij hem seks op de achterbank van de dienstauto heeft gehad. ‘Als dat was gebeurd, dan was dat meteen zijn laatste ritje bij mij geweest’, zegt Bakker. ‘Dan zou ik nooit meer voor hem hebben gereden. Maar de heer Demmink heeft in alle jaren dat ik voor hem heb gereden, nooit een stap verkeerd gezet.’
‘Het is mij een volkomen raadsel waarom Moeleker, die ik overigens niet eens ken, en Postma nu met deze verhalen komen’, zegt Bakker. Hij vindt het vreemd dat ze er zolang mee hebben gewacht om deze zaak aanhangig te maken. ‘Als ik had gezien of gehoord dat Demmink seks had in de dienstauto, dan zou ik daar onmiddellijk werk van hebben gemaakt.’
Terwijl Moeleker en Postma pas jaren na de verhalen in de Panorama en de Gay Krant naar buiten treden met hun aantijgingen aan het adres van Demmink, kwam Bakker zelf wel meteen na de publicatie in 2003 in actie.
Als het artikel verschijnt, is Bakker des duivels. Het zit hem enorm dwars dat Henk Krol en Fred de Brouwer in hun artikel schrijven over een niet met name genoemde chauffeur van Demmink die aan een hartaanval is overleden ‘die mogelijk veroorzaakt is door spanningen op zijn werk’.
‘Wat was het geval’, citeren Krol en De Brouwer uit een brief. ‘Zijn baas pleegde seksuele handelingen met schandknapen op de achterbank van zijn dienstauto terwijl die chauffeur daarvan mocht meegenieten.’
‘Die chauffeur’ kan maar een iemand zijn: de aan een hartaanval overleden Rob Mostert. Bakker: ‘Dat was voor mij ook een reden om direct aan de bel te trekken bij Henk Krol. Want ik herkende me in zijn verhaal natuurlijk als de chef van Rob Mostert.’ Volgens Bakker heeft Mostert nooit bij hem geklaagd over seksuele activiteiten van Demmink in de dienstauto. ‘Dat heb ik Krol toen ook verteld.’
Er zit Bakker wel meer dwars aan het artikel in de Panorama en de Gay Krant. ‘Ik was er echt verontwaardigd over’, vertelt hij. ‘Henk Krol is naar eigen zeggen voor gelijke rechten voor homo’s. Dan heb je met Demmink een keer een homo op een hoge plaats – iets wat in die tijd nog wat minder voorkwam dan nu – en dan schrijft onze vriend Krol een artikel waarin hij Demmink zonder enige vorm van wederhoor van de meest verschrikkelijke zaken beschuldigt. Echt te gek voor woorden.’
Want waar baseerde Henk Krol zijn aantijgingen aan het adres van Demmink nou eigenlijk op? Zelf schermt hij met gesprekken die hij en zijn Panorama-collega Fred de Brouwer voerden ‘met twee oud-bewindslieden en met mensen die aan de top van het ministerie werkten’.
‘Fred de Brouwer heeft gesproken met een oud-bewindsman die een vrij stevig verhaal had’, zegt Krol in de Utrechtse rechtbank over zijn toenmalige collega van Panorama. ‘Ik had zelf een iets mildere bron.’ De naam van de oud-bewindspersoon waarmee hij heeft gesproken, wil hij echter niet noemen. ‘Ik heb beloofd om dat nooit te doen.’ De naam van de bron van De Brouwer geeft Krol, daarbij geholpen door Micha Kat, wel prijs: Hilbrand Nawijn.
De uitgewerkte aantekeningen van De Brouwers gesprek met Nawijn zijn afgedrukt in het boek De Demmink doofpot. Daaruit blijkt dat Nawijn er geen geheim van maakte dat hij ‘een bloedhekel’ had aan de topambtenaar.
De oud-LPF-bewindsman loopt tegenover De Brouwer helemaal leeg over Demmink. Hij is er van overtuigd dat zijn topambtenaar ‘een dikke vinger heeft gehad in de val van het kabinet Balkenende 1’.
‘Demmink vond de LPF helemaal niks en liet via zijn voorlichter gevoelige informatie naar buiten lekken. (…) Zo speelde hij een even sluw als verwerpelijk politiek spel met als doel de LPF weg te werken. Dat is hem uiteindelijk gelukt’, klaagt Nawijn.
Demmink gaat volgens de oud-LPF-minister over lijken. ‘Hij doet er echt alles voor om zijn macht te houden. Hij is geslepen.’ Nawijn, die volgens de aantekeningen van De Brouwer ook in de veronderstelling leeft dat de AIVD hem middels niet te traceren apparatuur afluistert, waarschuwt de Panorama-journalist daarom: ‘Let maar goed op; jij zou de eerste niet zijn wiens remleidingen plotseling blijken doorgeroest.’ In de vier pagina’s aantekeningen schrijft De Brouwer slechts twee keer over Demminks vermeende kindermisbruik: ‘Nawijn weet dat Demmink verborgen homoseksueel is en dat hij ook op jonge jongens valt.
Het wordt niet zo expliciet uitgesproken, maar zijn aanwijzingen zou een dove olifant nog wel begrijpen.’ En: ‘Bij justitie is de reputatie qua homo- en pedoseksualiteit bekend. Maar niemand heeft er ooit over gesproken. Dat is taboe.’
Een reputatie van homo- en pedoseksualiteit? Een voorkeur voor jonge jongens waarover Nawijn zich niet expliciet wil uitspreken? Daarmee wordt van alles geïnsinueerd, maar wat bedoelde Nawijn daar precies mee?
Om duidelijkheid te krijgen probeer ik contact te krijgen met Nawijn, die tegenwoordig in de gemeenteraad van Zoetermeer zit. Tevergeefs. ‘De heer Nawijn geeft geen commentaar over de zaak Demmink’, mailt de woordvoerster van de Lijst Hilbrand Nawijn (LHN) me.
De Brouwer kan evenmin uitsluitsel verschaffen. Op 14 maart 2014 overlijdt hij in Thailand bij een verkeersongeluk. Hij valt van zijn scooter er wordt vervolgens overreden door een auto.
De plotselinge dood van Fred de Brouwer leidt tot de nodige speculaties in het kamp van de complotdenkers. Zij vinden het net iets te toevallig dat hij om het leven komt, net nu de verhoren van de Roestige Spijker zijn begonnen.
‘Moord’, concludeert Micha Kat dan ook al snel. En hij weet ook wie er achter zit: de Demmink Squads. Na afloop van het verhoor van Klaas Langendoen doet Kat daarom een poging om advocaat Harro Knijff aan te houden.
‘Meneer Knijff, ik wil u vragen of u mij wilt vergezellen naar het dichtstbijzijnde politiebureau op grond van het burgerarrest’, schiet hij de raadsman van Demmink aan als die uit de rechtbank komt lopen. ‘Ik verdenk u van medeplichtigheid aan de moord op Fred de Brouwer.’
Knijff heeft echter geen zin om op het verzoek van Kat in te gaan.
Morgen: ‘Demmink was niet onmisbaar, voor hem een ander’
Wat beweegt complotdenkers? Zijn het paranoïde geesten of lijkt hun geloof in samenzweringstheorieën eigenlijk nog het meeste op religie? Voor het boek Complotdenkers dompelde ik me onder in de wereld van de samenzweringsgelovigen. Ik sprak verscheidene Nederlandse complotdenkers. Van een herhaaldelijk veroordeelde ex-journalist die de jacht heeft geopend op pedo-netwerken tot een anti-vaccinatieactiviste die ervan overtuigd is dat de Holocaust zwaar wordt overdreven. En van een succesvolle ondernemer die meent de moord op John F. Kennedy te hebben opgelost tot een oprichter van een politieke partij die de luchtmacht wil inzetten tegen chemtrails sproeiende vliegtuigen. Nu is er een geactualiseerde editie met aandacht voor onder meer QAnon, coronacomplotten en Donald Trump. Koop de geactualiseerde editie van Complotdenkers nu. Het boek is bij elke boekwinkel te bestellen.