Micha Kat is Nederlands bekendste samenzweringsgelovige. Als een soort Don Quichotte bindt hij de strijd aan met pedonetwerken en de satanische elite die volgens hem een Nieuwe Wereldorde wil stichten. In complotkringen wordt hij zowel op handen gedragen als verguisd.
Dit is het derde hoofdstuk van het in 2016 verschenen boek Complotdenkers. Elke dag verschijnt er een hoofdstuk op De Halve Waarheid. Bekijk hier het overzicht van alle hoofdstukken.
Hans Maessen is campagneleider van het Nieuw Republikeins Genootschap. Op 30 april 2013 – de dag dat Willem-Alexander wordt ingehuldigd als koning – is hij al vanaf acht uur ’s ochtends op de Dam. Maessen draagt een T-shirt met de tekst ‘Ik Willem niet’. Ook heeft hij een rood-wit-blauw bord bij zich met het opschrift ‘Geen monarchie maar democratie’.
Vanaf half tien krijgt hij gezelschap van Joanna van der Hoek, een studente die enkele maanden daarvoor landelijke bekendheid heeft verworven nadat ze in Utrecht is aangehouden omdat ze een bordje omhoog hield met de tekst ‘Weg met de monarchie, het is 2013’.
Van der Hoek heeft een blanco stuk karton en een viltstift meegebracht naar de Dam. ‘Ik ben geen onderdaan’, schrijft ze op de ene kant van het bord. Op de andere kant schrijft ze: ‘Fuck the international oil maffia’.
De twee republikeinse demonstranten op de Dam worden nauwlettend in de gaten gehouden. Niemand verwacht op deze dag een herhaling van de rellen van de inhuldiging van 1980 toen de ME in een veldslag verwikkeld raakte met krakers en hun sympathisanten.
Maar sinds Karst Tates tijdens Koninginnedag 2009 met zijn kamikazeactie zeven toeschouwers doodde die naar de rijtoer van de Koninklijke familie in Apeldoorn stonden te kijken, zijn de autoriteiten wel extra gespitst op ‘potentieel gewelddadige eenlingen’. Voor de kroning hebben de autoriteiten daarom een lijst gemaakt met daarop twintig namen. De eerste elf moeten van de Dam worden verwijderd, nummers twaalf tot en met twintig mogen wel op het plein komen maar kunnen op extra aandacht van de politie rekenen. Van der Hoek is nummer 12. Maessen staat niet op de lijst.
Alles verloopt rustig die ochtend, maar toch slaat de politie alarm. Om 10.48 uur klinkt het over de portofoons: ‘Fotonummer 2 is gesignaleerd op de Dam.
Fotonummer 2.’ En vier minuten later: ‘Als het daadwerkelijk die meneer is, dan mag hij gevorderd worden om zich te verwijderen van de Dam. Voldoet hij daar niet aan, dan kan hij worden aangehouden.’
‘Die meneer’ blijkt Maessen te zijn. Even na elf uur wordt hij omsingeld. Een agent geeft hem de opdracht om te vertrekken, zo legt een NOS-camera vast. Maessen is verbijsterd. ‘Waarom?’, vraagt hij de agent.
‘Waar is onze vrijheid van meningsuiting nou? Wat is dit voor onzin?’ Ook Van der Hoek bemoeit zich ermee.
‘Hoezo? Waarom mag hij hier niet staan?’
De politie is onvermurwbaar: Maessen moet weg. Datzelfde geldt voor Van der Hoek. Ze probeert haar bordje nog omhoog te houden, maar een man met een wit oortje en een grijs pak grist het uit haar hand. En zo worden de twee vreedzame republikeinse demonstranten afgevoerd richting het Damrak, waar op de hoek bij de ABN Amro een arrestantenbusje staat te wachten.
Het duo wordt overgebracht naar het hoofdbureau van de Amsterdamse politie aan de Elandsgracht. Daar belandt Maessen in een arrestantencel. Hij moet zijn schoenen en riem uitdoen.
Op Twitter verschijnen ondertussen verontwaardigde tweets: dat het anti-monarchistische geluid op deze dag zo hard de kop wordt ingedrukt, schiet menigeen in het verkeerde keelgat.
De autoriteiten realiseren zich al snel dat ze met de arrestatie van Maessen en Van der Hoek een fout hebben gemaakt. De twee worden vrijgelaten en naar het Waterlooplein gebracht, waar die dag een demonstratie tegen de monarchie plaatsvindt. De politie biedt haar verontschuldigingen aan. Er zou sprake zijn geweest van een persoonsverwisseling.
Maar voor wie zag de politie Maessen aan? Wie is fotonummer 2? Wie is deze staatsvijand om wie de autoriteiten zich zoveel zorgen maken?
Het is een man die qua uiterlijk inderdaad wel wat wegheeft van Maessen. Ongeveer dezelfde leeftijd. Ook een bril. Ook blank. En ook kaal. Zijn naam: Micha Kat.
Na een studie klassieke taal- en letterkunde en een even kort als ongelukkig dienstverband als docent (‘een afschuwelijk bestaan’, zal hij er later over zeggen) gaat de in 1963 geboren Micha Kat eind jaren tachtig de journalistiek in. Hij begint bij het Utrechts universiteitsblad en krijgt al snel verschillende andere opdrachtgevers, waaronder de Volkskrant. In 1990 gaat hij aan de slag bij NRC Handelsblad. Daar schrijft hij twaalf jaar lang als freelancer over met name juridische zaken.
Na zijn vertrek bij de avondkrant in 2002 ontpopt Kat zich meer en meer als complotdenker. Zijn ex-collega’s kijken hoofdschuddend toe hoe hij als een soort Don Quichotte de strijd aanbindt met pedonetwerken en de ‘satanische’ elite van ‘Bilderbergers’ die volgens hem een ‘Nieuwe Wereldorde’ willen stichten.
Hoewel Kat zichzelf nog altijd journalist noemt, wijkt zijn werkwijze inmiddels sterk af van die van de meeste traditionele journalisten. Op zijn site Klokkenluider Online publiceert hij artikelen met de meest uiteenlopende ongefundeerde aantijgingen, die in veel gevallen verband houden met het vermeende kindermisbruik door hoogwaardigheidsbekleders en bekende Nederlanders (‘Is Paul de Leeuw de Nederlandse Jimmy Savile? Afschuwelijke pedobeelden van Paul laten nauwelijks ruimte voor twijfel’).
Kat koppelt zijn beschuldigingen aan een onorthodoxe werkwijze. Met een verdraaide stem belt hij directeuren, journalisten en advocaten op om hun zo bekentenissen over hun betrokkenheid bij fraude en oplichting te ontlokken.
In de video’s die Kat maakt, gaat het er vaak wild aan toe. Vergeleken met hem zijn opdringerige tv-journalisten als Willibrord Frequin, Pieter Storms en Rutger Castricum brave koorknapen. Kat achtervolgt mensen die daar duidelijk niet van gediend zijn en werpt hen vervolgens voor de voeten dat ze pedofielen de hand boven het hoofd houden.
Kats emoties wisselen elkaar in hoog tempo af, zo blijkt uit de filmpjes die hij maakt. Het ene moment is hij woedend over al het onrecht in de wereld, dan weer lijkt hij euforisch omdat hij meent dat hij de powers that be een gevoelige slag heeft toegebracht en het pedo-imperium dat hij bestrijdt, nu echt elk moment kan instorten.
Volgens Kat is het simpel: het is oorlog. Tussen de elite en de gewone man. ‘Politici zijn alleen maar bezig om ons te fucken. Om onze rekeningen te plunderen en om ons dood te spuiten. Ze haten ons’, vertelt hij mij als ik hem eind 2012 thuis opzoek.
Zijn moderne appartement vlakbij het station in Schiedam biedt uitzicht op een uit de kluiten gewassen complex waarin de Riagg Rijnmond is gevestigd. Op de tafel liggen netjes geordende stapels papier: processtukken van een strafzaak waarin hij op dat moment is verwikkeld en verder onder meer het AD met daarin een artikel over zijn grootste vijand: Joris Demmink, tot een maand voor ons gesprek de hoogste ambtenaar op het ministerie van justitie. Volgens Kat is Demmink een spin in het pedoweb: een kindermisbruiker die tal van moorden op zijn geweten heeft.
‘Het enige wat mensen tegen mijn onthullingen kunnen inbrengen, is zeggen dat ik krankzinnig ben. Dat ik in dwangbuis moet worden afgevoerd naar een tbs-kliniek’, zegt Kat. ‘Maar ze hebben nooit iets inhoudelijk kunnen weerleggen.’
Mensen die zich tegen het establishment verzetten, lopen een groot gevaar, vertelt hij. Theo van Gogh, Pim Fortuyn, John F. Kennedy, Jorg Haider, prinses Diana: stuk voor stuk vormden ze een bedreiging voor het systeem. En daarom zijn ze geëlimineerd.
‘Ze zeggen wel elke keer dat de dader een eenzame gek, een lone nut, was, maar het dubbeltje valt elke keer dezelfde kant op. Mark Rutte en Obama hoeven nergens voor te vrezen. Het zijn altijd de vijanden van het systeem die het onderspit delven. Kennedy werd bijvoorbeeld vermoord omdat hij niet wilde meedoen met de Bilderbergers. Hij was tegen geheime genootschappen. Dat kun je gewoon op YouTube zien.’
En Fortuyn dan? Werd die niet gewoon door de dierenrechtenactivist Volkert van der G. om het leven gebracht, opper ik. ‘Geloof je dat nou echt? Dat verhaal van die pelsdieren? Dat zijn sprookjes! Hij is uit de weggeruimd omdat het natuurlijk ondenkbaar was dat hij de verkiezingen zou winnen. Het is allang aangetoond dat er meerdere schutters op het Mediapark waren.’
‘De mensen die hoog in de machtspiramides opereren, kunnen alles maken’, meent Kat. Met name koningshuizen gaan zich te buiten aan de meest grove misdaden. ‘Het verkrachten van kinderen en het uitmoorden van tegenstanders is hun core business.’
‘Mensen die in ongenade vallen, worden afgeslacht. Prinses Diana bijvoorbeeld. Daarvan is het 100 procent zeker dat ze is vermoord. Serieuze onderzoekers twijfelen daar al lang niet meer aan. Ja, ik zie nu die rare grimas op je gezicht, maar ik heb de feiten aan mijn kant.’
Kat valt op. Niet alleen bij zijn ex-collega’s, maar ook onder andere samenzweringsgelovigen. Alle complotdenkers waarmee ik voor dit boek heb gesproken, kennen hem. Kat heeft ferme meningen en is bepaald niet op zijn mondje gevallen. Hij is een fenomeen.
Zijn fans zien in hem een eloquente vertolker van hun gedachtegoed. Voor hen is Kat iemand die zegt waar het op staat. Een echte journalist die nu eens niet bang is om de autoriteiten ter verantwoording te roepen. En eerlijk is eerlijk: met zijn optreden boezemt Kat in ieder geval sommige autoriteiten de nodige angst in, getuige de onterechte arrestatie van Hans Maessen.
Behalve de nodige fans heeft Kat ook tegenstanders in de complotwereld. Zij menen dat hij ‘de zaak’ geen goed doet met zijn extreme standpunten – volgens Kat zelf zijn ze gewoon jaloers op zijn succes – of dat hij juist niet ver genoeg gaat.
De wereld van de complotdenkers heeft vaak veel weg van een krabbenmand. Een samenzweringsgelovige die succes heeft, wordt onmiddellijk naar beneden gehaald. Geregeld veranderen fans van Kat in criticasters. Kat heeft er op zijn beurt ook een handje van om medestanders tegen zich in het harnas te jagen. Dat gaat vrijwel altijd gepaard met de nodige beschuldigingen over en weer.
Zo raakt de Amsterdamse complotdenker Maud Oortwijn, die aanvankelijk een bewonderaar van hem is, ervan overtuigd dat Kat voor de ‘CIA/AIVD/UN/ Mossad’ werkt. Het bewijs? ‘Micha Kat probeerde een relatie met mij aan te gaan, wat vele AIVD-ers hebben geprobeerd’, schrijft ze op haar blog.
Een complotdenker die zichzelf Martin Vrijland noemt en die lange tijd met Kat optrekt, probeert in het voorjaar van 2014 met een verborgen camera bewijzen te verzamelen tegen Kat. Hij maakt in het geniep opnames van een gesprekje dat de twee voeren. Vrijland concludeert op basis van de beelden dat Kat zelf onderdeel uitmaakt van een complot dat groter is dan wie dan ook had kunnen vermoeden. Ook zou Kat de zoon van een Vrijmetselaar zijn.
Kat verwerpt alle beschuldigingen. Vrijlands aanval is volgens hem veroorzaakt door ‘een combinatie van onervarenheid, instabiliteit, persoonlijke problemen en drugsgebruik’. En dat baart hem zorgen. ‘Het is duidelijk dat Vrijland een gevaarlijke tikkende tijdbom is die tot alles in staat moet worden geacht’, schrijft hij op zijn site.
In een video op zijn site nagelt Kat ook Eric Donk, een vriendelijke jongen die jarenlang zijn cameraman is, aan de schandpaal. Hij noemt hem ‘een levensgevaarlijke, smerige door Demmink aangestuurde controlled opposition-crimineel’, ‘een krankzinnige, psychopathische gek’ en ‘een junk’ die ‘extreme hoeveelheden cannabis heeft gerookt’.
Deze gang van zaken is kenmerkend voor de gemeenschap van complotdenkers. Complotters die het ene moment vriendschappelijk met elkaar omgaan, slaan elkaar het volgende moment de hersens in. In de samenzweringskerk zijn kerkscheuringen aan de orde van de dag zijn en vechten gelovigen twisten uit die voor buitenstaanders nauwelijks meer te volgen zijn.
Morgen: De samenzweringskerk
Wat beweegt complotdenkers? Zijn het paranoïde geesten of lijkt hun geloof in samenzweringstheorieën eigenlijk nog het meeste op religie? Voor het boek Complotdenkers dompelde ik me onder in de wereld van de samenzweringsgelovigen. Ik sprak verscheidene Nederlandse complotdenkers. Van een herhaaldelijk veroordeelde ex-journalist die de jacht heeft geopend op pedo-netwerken tot een anti-vaccinatieactiviste die ervan overtuigd is dat de Holocaust zwaar wordt overdreven. En van een succesvolle ondernemer die meent de moord op John F. Kennedy te hebben opgelost tot een oprichter van een politieke partij die de luchtmacht wil inzetten tegen chemtrails sproeiende vliegtuigen. Nu is er een geactualiseerde editie met aandacht voor onder meer QAnon, coronacomplotten en Donald Trump. Koop de geactualiseerde editie van Complotdenkers nu. Het boek is bij elke boekwinkel te bestellen.