Journaliste Anna Krijger, die vanaf 2014 actief was in Israël en Palestina, werd door de Israëlische autoriteiten op de vingers getikt omdat ze voor De Groene Amsterdammer en voor Joop.nl schreef.
Hoogleraar sociale psychologie Roos Vonk kreeg in augustus de wind van voren nadat ze in een opiniestuk voor NRC Handelsblad de wijze waarop dieren in de bio-industrie worden behandeld, had vergeleken met de Holocaust. Briefschrijvers, columnisten en bekende Nederlanders wasten haar de oren en het college van bestuur van de Radboud Universiteit Nijmegen besloot Roos te berispen.
Opmerkelijk genoeg maakt menige Joodse dierenrechtenactivist precies dezelfde vergelijking, schrijft Anna Krijger in Hipsters, baarden, martelaren over haar verblijf in Israël en de Palestijnse gebieden tussen 2014 en 2017. Israël heeft naar verhouding de meeste veganisten ter wereld: maar liefst 5 procent eet geen dierlijke producten.
Een video waarin de Joodse dierenrechtenactivist Gary Yourofsky spreekt van concentratiekampen als hij het over de bio-industrie heeft werd 1,5 miljoen keer bekeken en in een restaurant verzekert een Joods-Israëlische veganist Krijger dat de bio-industrie toch écht een Holocaust is.
Honden
De mooiste anekdote tekent Krijger op uit de mond van de linkse Israëlische journalist Gideon Levy. Nadat Levy had geschreven dat zelfs honden beter worden behandeld dan Palestijnen, kreeg hij boze reacties van Israëlische dierenvrienden die het schandalig vonden dat hij al die onschuldige honden had vergeleken met Palestijnen.
Wellicht dat deze geringe compassie met het lot van de Palestijnen bij de Israëlische dierenvrienden te maken heeft met de wijze waarop bewoners van de bezette gebieden honden behandelen. De meeste Palestijnen vinden honden maar vies en eng. Op de Westelijke Jordaanoever legt de Palestijnse Autoriteit daarom eens in de paar maanden vergiftigd vlees neer om de populatie straathonden uit te dunnen.
Om in ieder geval één hond een dergelijk lot te besparen, neemt Krijger daarom in maart 2015 een zwerfhond uit Ramallah in huis. Het blijkt de start van een soort dierenasiel dat Krijger met haar man Derk Walters (tot dit voorjaar NRC-correspondent in Israël) bestiert: om de haverklap nemen ze puppy’s en kittens in huis.
Homoseksuele Palestijn
Elke week zitten ze daardoor bij de dierenarts die een grote hekel aan journalisten blijkt te hebben. ‘Ik haat jullie’, zegt hij tegen Krijger bij haar eerste bezoek. Zonder journalisten zou het Israëlisch-Palestijnse conflict niet meer bestaan, meent hij. ‘Als er tientallen journalisten met camera’s om een paar Palestijnen heen gaan staan, natuurlijk beginnen ze dan met stenen te gooien!’
Krijger erkent dat de aanwezigheid van journalisten soms olie op het vuur is, maar ze maakt in de rest van haar bijzonder prettig geschreven boek duidelijk dat de werkelijkheid natuurlijk een stuk complexer is. Ze spreekt daartoe met tal van boeiende Israëliërs en Palestijnen. Van een in Nederland geboren orthodox-joodse koloniste die een wijnmakerij bestiert op de Westelijke Jordaanoever tot een homoseksuele Palestijn in Tel Aviv.
Hoewel Krijger haar gesprekspartners bepaald niet vooringenomen tegemoet treedt, krijgt ze af en toe toch problemen. Wanneer zij met haar vriend een advocaat interviewt die producten van kolonisten verkoopt, vraagt die eerst via WhatsApp aan gelijkgestemden in Katwijk of hij NRC Handelsblad wel te woord moet staan.
Handen schudden
Als Walters vervolgens in de krant opschrijft dat de advocaat Krijger om religieuze redenen niet de hand wilde schudden, is de boot aan. Als Krijger later nog eens belt, reageert hij vijandig. Van zijn ‘Katwijkse vrienden’ heeft hij begrepen dat Walters hem expres negatief heeft geportretteerd.
De kritische volgers in Nederland zijn er vermoedelijk ook debet aan dat Krijger problemen krijgt met de autoriteiten. Daartoe aangespoord door Nederlandse ‘vrienden van Israël’, die qua fanatisme niet onderdoen voor de dierenvrienden die Levy op zijn dak kreeg, werpt het Israëlische Government Press Office (GPO) Krijger voor de voeten dat ze voor Joop.nl en De Groene Amsterdammer schrijft, media die volgens de ambtenaar van dienst ‘erg links, anti-Israëlisch en anti-Joods’ zijn.
Als de GPO vervolgens weigert het werkvisum van haar vriend Walters – een ‘activist’ – te verlengen, moeten de twee weer terug naar Nederland. De dierenarts begrijpt er niets van. ‘Gaan jullie echt terug? Maar waarom dan?’
De management summary van bovenstaand artikel verscheen in Wordt Vervolgd, het tijdschrift van Amnesty International.